Het tegeltje van oma

Altijd als ik als kleine jongen bij oma kwam, las ik even de tekst op het tegeltje in de gang: ‘God heeft ons geen kalme reis beloofd, maar wel een behouden aankomst’. Vandaag kwam aan oma’s levensreis een einde, op de gezegende leeftijd van 101 jaar.

Het tegeltje hing in het huis van opa en oma recht tegenover de voordeur, naast de deurbel. Die bel had twee lange metalen staven. Als je ze beurtelings tegen de muur ketste, gaven ze hetzelfde dingdong-geluid als dat je op het knopje van de deurbel drukte. Ondertussen snoof ik de geur op van sudderend draadjesvlees en groentesoep met te grote, melige ballen.

Vroeger logeerde ik er geregeld. Ik herinner me hoe ik het altijd doodeng vond op de logeerkamer. Mijn opa en oma woonden in een appartement op de begane grond. De slaapkamers waren een eind uit elkaar, je moest door de woonkamer om van de ene naar de andere kant te komen. In mijn herinnering had de logeerkamer zware, velours gordijnen. Ik verbeelde me dat er iemand achter kon staan. Vanuit de tuin zou het een klein kunstje zijn om het raam open te breken en mij op zijn minst te ontvoeren. Gelukkig bleef het bij de gedachte. Oma zette een potje naast mijn logeerbed, voor als ik ’s nachts moest plassen. Ik weet nog goed dat ik dat een keer had gedaan en dat ik mijn knuffelbeer erin liet vallen. Compleet met het bruine truitje dat oma net die avond voor beer had gehaakt. Gelukkig stond er een gashaard in de woonkamer, dus daar heb ik beer maar opgelegd, was ‘ie zo weer droog. Ik heb niet het idee dat oma dat heeft doorgehad. Beer rook sindsdien wel een beetje zuur.

Op een of andere manier moet ik altijd aan deze jeugdherinneringen denken als ik aan oma denk. We hebben haar lang mogen meemaken. Tot op hoge leeftijd genoot zemet volle teugen van het leven. Ze kon als geen ander schaterlachen om een goeie grap.
Toen ze enkele jaren geleden nauwelijks meer kon horen, deed ze dat dan ook nog volop, zelfs als een oom een foute mop vertelde. Oma had een ijzeren gestel. Toen ze enkele jaren geleden een keer op straat over haar rollator was gevallen, herstelde haar gebroken schouder pijlsnel. En hoewel het de laatste jaren steeds moeizamer ging met haar gezondheid, genoot ze nog steeds als bijvoorbeeld Sinterklaas in het wooncentrum op bezoek kwam, of als ze jarig was. Oma leefde het leven met volle teugen.

Ik weet niet waar het tegeltje van toen is gebleven. Misschien ligt het nog ergens in een la, of hangt het thuis bij een van de tantes. Ik vond net eenzelfde op Marktplaats, €2,95. Dat is geen geld voor een warme herinnering aan oma. Dag oma, ik vertrouw erop dat u een behouden aankomst heeft.