Als de kist met daarin Fréderique en Robert-Jan op de schouders van vrienden wordt getild, steekt moeder Grace even haar hand uit om deze over de achterkant van de kist te laten glijden. Het is een klein gebaar, maar verbeeldt een wereld van moederliefde.
De schoolaula zit afgeladen vol. Bijna vijf maanden na de aanslag op de MH17 kunnen Fréderique en Robert-Jan begraven worden. Een tribune vol bloemen en kaarsen in hartvorm vormen het decor, herinneringen klinken en we luisteren naar muziek. Vrienden vertellen over hun bijzondere ‘Free en RJ’. Want vrienden hadden ze. En wat voor vrienden. Kort na de fatale gebeurtenis van 17 juli organiseerden ze een stille tocht naar het huis van de familie. En nog steeds bezoeken ze de ouders regelmatig. Ik hoorde dat een paar jongens zelfs voor hen hebben gekookt. Bijzonder, wat een trouw en liefde.
Richard Roest (tot voor kort predikant van Rijnwaarde) gaat de waarom-vragen en de schreeuw naar de hemel niet uit de weg. Geen makkelijke antwoorden, maar samen verdriet delen, elkaar troosten en Psalm 130: ‘Uit de diepten roep ik U, Heer mijn God, Ik heb U nodig Here, luister, nu ik schorgebeden fluister. Luister toch, Heer, luister toch.’
“Ik had hier niet moeten staan, jullie hadden hier moeten staan, om herinneringen aan jullie papa op te halen,” zegt vader Evert in een indrukwekkende toespraak. Wat laat het verlies van deze mooie, talentvolle kinderen een enorme krater achter in het leven van hun ouders.
Tijdens een serie foto’s van Fréderique en Robert-Jan klinkt Beyoncés ‘I was here’, dat tijdens de Nationale herdenking door Glennis Grace werd gezongen.
I was here…
I lived, I loved
I was here…
Fréderique en Robert-Jan, ze werden maar 19 en 18 jaar. Maar hun leven deed ertoe, had betekenis. Ze hadden lief en werden geliefd. En ze worden nu intens gemist. Wat zal de stilte na vandaag vooral voor hun ouders oorverdovend zijn. Ons gebed blijft: kyrie eleison, Heer ontferm U. Als ik schorgebeden fluister. Luister toch, Heer, luister toch.