Ik krijg het niet uit mijn hoofd. En misschien wil ik dat ook wel niet. De gezichten van Fréderique (19) en haar 18-jarige broer Robert-Jan zie ik steeds voor me. Twee tieners, betrokken bij onze kerk Rijnwaarde in Leidsche Rijn. Twee van de 192 Nederlanders, die donderdag 17 juli vlucht MH017 van Malaysia Airlines namen. Same
n met opa en oma zouden ze vakantie vieren in Borneo. Fréderique nadat ze kortgeleden haar VWO-diploma in ontvangst nam (ik denk terug aan haar moeder, die vorig seizoen op de huiskring wel eens vertelde hoe pittig het was).
Het is eigenlijk onmogelijk om iets te voelen van de diepe wanhoop en het verdriet dat de ouders, Grace en Evert, zullen ervaren. In één afschuwelijke klap beide kinderen kwijt. Ik worstel met wat ik op een kaart moet schrijven. Woorden, wat klinken ze snel leeg.
Juist deze week schreef ik een voorwoord voor EO-Visie, omdat er zoveel in de wereld aan de hand is; zoveel landen worden overspoeld door haat. Het lied ‘wij blijven geloven’, waar ik in dat voorwoord naar verwijs (en dat je kunt zien en beluisteren via bovenstaand linkje), speelt ook nu door mijn hoofd. Het verwoordt de wil om – tegen de klippen op – te blijven geloven:
Wij blijven geloven, dat onder miljoenen
de Heer van de schepping een plan met ons heeft;
Waarin zich Zijn heil en mijn twijfels verzoenen
en dat aan elk leven betekenis geeft.
En ook dat Zijn boodschap de mens kan bevrijden
hoe vast ook verstrikt in het web van de tijd;
Nog steeds kan vertroosten, verlichten, bevrijden,
wanneer hier de levensbaan uitzichtloos lijkt.
En dat Hij ons telkens de durf weer wil geven,
ook nu in een wereld van steen en metaal
om buiten onszelf voor de ander te leven
ons kleine begin van Zijn groot ideaal
Dat werkelijkheid wordt als het oog van de volken
zich niet meer vergeefs naar de horizon richt
en ’t morgenrood rijst dat Zijn komst met de wolken
verkondigt in duizenden kleuren van licht.
Boos op God?
Zijn er dan geen vragen meer? O ja, zoveel. Donderdagavond zaten we met onze buurtjes buiten, toen het verschrikkelijke nieuws kwam. Het eerste wat onze buurvrouw me vroeg was ‘ben je dan niet gewoon boos op God?’. Ik antwoordde ontkennend: ‘Hij heeft de raket niet afgevuurd’. Maar ik realiseerde me later dit dit een veel te snel antwoord was. Ik weet het niet. Er zijn veel moeilijk vragen, waar niet snel een antwoord op is.
Heeft God niet de macht om dit te voorkomen? Ja, vast wel. Waarom Hij dat niet heeft gedaan? Dat weet ik niet. Maar ik geloof dat op een dag mijn twijfels en vragen zullen oplossen in duizenden kleuren van licht. Het morgenrood dat die dag aankondigt… wat kijk ik daar naar uit. Juist nu ik dit niet uit mijn hoofd krijg. Geloven tegen de klippen op. Met een gebed om troost voor allen die zoveel verdriet te verduren krijgen. Om te beginnen voor Grace en Evert.